Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα Κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα Απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή Ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας... Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας Οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί Κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή Μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή Μα είναι ζωή αυτή; Όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες Οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες Και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες Έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά Κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά Και κανείς δε διακινδυνεύει Η αγάπη μάς διαφεύγει Κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις Χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...
Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα Ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα Πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σαν μια στύση που πέφτει Ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση Με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα Γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα Σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση Κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση Κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη Καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη Καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους Περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους Σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης Κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση Το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα Πιο γυμνασμένους Να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...
Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει Ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει Ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα Κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει Όταν τ' αεροπλάνα πετάνε Η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε Είναι τρομερό το θέαμα Η αίσθηση αυτή ότι πετάς Δεν έχω άλλη εκλογή Ένα κίτρινο ταξί περιμένει Φυσάει, θα χειμωνιάσει Δύο ώρες και ξημερώνει Συννεφιασμένη Κυριακή Πρώτη μέρα του χειμώνα Σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα Απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω Ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω Να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο Να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο Κουλουριασμένοι σαν μπάλα να εκτοξευτούμε Μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...
Ας μιλήσει η μουσική και οι στίχοι αυτοί, χρόνια μετά ακόμα τόσο επίκαιροι, τόσο αληθινοί, τόσο πονεμένοι.
Ταξινόμησα τις κάρτες με αύξουσα σειρά διαθέσιμου ελεύθερου χώρου. Όσο γέμιζε η κάρτα λέξεις τόσο άδειαζε το μυαλό μου. Αερικό και το ήθελα και είχα γίνει πάλι. Το νεο βιβλιάριο υγείας το έλεγε καθαρά. Μη ιάσιμη η αρρώστια σας κυρία μου. Μοναξιά, απελπισία και οι διαπυστώσεις αντί να δίνουν λύσεις, δίνουν περρίσιο πόνο. Κόλλησα το βλέμμα μου στην κίνηση του γρήγορα κινούμενου βαγονίου. Στην άκρη της ζωής μου κάθησα να χαζέυω πόδια να χαλαρώνουν στην προσμονή ενός ακόμα λάθος βήματος. Απ'το βάθος του διαδρόμου εμφανίστηκε ο σακάτης του βαγονίου και με έκανε να χαμογελάσω με πίκρα...Με έκανε να νοιώθω τυχερή που είμαι αρτιμελής. Κι ας είμαι μόνη. Χτύπησε και το τηλέφωνο, με περίμεναν...όπως κι εγώ την ευτυχία κι ας αργήσει όπως κι εγώ...
Να λοιπον γιατί μαζέυω κάρτες από τα stand στα cafe...
Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009
o Henry κι εσύ οι ήρωες σας πάντα σκοτεινοί σαν και σας τους ίδιους spiderman και μαύρος ιππότης άλλοι έχουν μαύρο πρόεδρο κι άλλοι μαύρα σκοτάδια τις ίδιες ώρες που γεννοβολάει στον ακάλυπτο κάμμια δεκάρια νέο αίμα πολεμιστών η ποντικίνα μια γυναίκα έρημη γεννάει ιδέες μέσα από μεγάλο πόνο και οδύνη καταβροχθισμένη απο την εμμονή της να παίρνει το μέρος του φώτος ενώ λατρεύει το σκοτάδι.
Δε νομίζω να φωτογραφηθήκαμε ποτέ μαζί Μόνο τώρα θυμάμαι Μια μέρα βγαίνοντας από το σινεμά Είδαμε το σχήμα μας στον καθρέφτηενός εμπορικού καταστήματος – πουλούσε έπιπλα φορμάϊκαςτραπέζια, φτηνά κάδρα νομίζω, και συ κούμπωσες βιαστικάτο πουκάμισο γύρω στο λαιμό σου σα να πήγες σε χαμάμ οδός Ζήνωνος, οδός Επίκουρου και αγαπήθηκες με πάθος στο χαμάμ και βγαίνοντας στο δρόμο το απόγευμα από το χαμάμ πρόσεχες τα βήματα, τα βλέμματα, τις αιωρήσεις των χεριών σου. Έπρεπε να τόχαμε σκεφτείπριν μπει ο χειμώνας μια κυριακάτικηφωτογραφία μαζί, όπως σ’εκείνες τις εκδρομές με το μηχανάκι στο Μαραθώνα, στα Βίλλια, στη Λούτσα να χορεύεις με δίσκους στα τζουκ-μποξ μάμπο το Τεκίλα ή άλλοτε ζεϊμπέκικο και μελαγχολία σάμπας και να μεθάς. Έπρεπε να τόχαμε σκεφτείπριν μπει ο χειμώνας μια κυριακάτικηφωτογραφία μαζί, μετά θα μπορούσες να φύγεις για το Νείλο ή τ’Αλγέρι με τους ποδηλατιστές του ήλιου. Τώρα πια τ’απογεύματα δεν έχω όνομαΑν βγω στο δρόμο έχω συμφωνήσει ν’ακούω στα ονόματα Αλέξανδρος, Αλέξιος, Αλέξης, Βασίλειος, Γεράσιμος,Γρηγόρης, Ραχήλ, Δημήτριος, Γιάννης, Λεωνίδας,Νίκος, Μιχάλης, Μάρθα, Κωνσταντίνος, Μανώλης.
