o Henry κι εσύ
οι ήρωες σας πάντα σκοτεινοί
σαν και σας τους ίδιους
spiderman και μαύρος ιππότης
άλλοι έχουν μαύρο πρόεδρο
κι άλλοι μαύρα σκοτάδια
τις ίδιες ώρες που γεννοβολάει στον ακάλυπτο κάμμια δεκάρια νέο αίμα πολεμιστών η ποντικίνα
μια γυναίκα έρημη γεννάει ιδέες μέσα από μεγάλο πόνο και οδύνη
καταβροχθισμένη απο την εμμονή της να παίρνει το μέρος του φώτος
ενώ λατρεύει το σκοτάδι.

Δε νομίζω να φωτογραφηθήκαμε ποτέ μαζί
Μόνο τώρα θυμάμαι
Μια μέρα βγαίνοντας από το σινεμά
Είδαμε το σχήμα μας στον καθρέφτηενός εμπορικού καταστήματος – πουλούσε έπιπλα φορμάϊκαςτραπέζια, φτηνά κάδρα νομίζω, και συ κούμπωσες βιαστικάτο πουκάμισο γύρω στο λαιμό σου σα να πήγες σε χαμάμ
οδός Ζήνωνος, οδός Επίκουρου και αγαπήθηκες με πάθος
στο χαμάμ και βγαίνοντας στο δρόμο το απόγευμα από το χαμάμ
πρόσεχες τα βήματα, τα βλέμματα, τις αιωρήσεις των χεριών σου.
Έπρεπε να τόχαμε σκεφτείπριν μπει ο χειμώνας μια κυριακάτικηφωτογραφία μαζί, όπως σ’εκείνες τις εκδρομές
με το μηχανάκι στο Μαραθώνα, στα Βίλλια, στη Λούτσα
να χορεύεις με δίσκους στα τζουκ-μποξ μάμπο το Τεκίλα
ή άλλοτε ζεϊμπέκικο και μελαγχολία σάμπας και να μεθάς.
Έπρεπε να τόχαμε σκεφτείπριν μπει ο χειμώνας μια κυριακάτικηφωτογραφία μαζί, μετά θα μπορούσες να φύγεις
για το Νείλο ή τ’Αλγέρι με τους ποδηλατιστές του ήλιου.
Τώρα πια τ’απογεύματα δεν έχω όνομαΑν βγω στο δρόμο έχω συμφωνήσει ν’ακούω στα ονόματα
Αλέξανδρος, Αλέξιος, Αλέξης, Βασίλειος, Γεράσιμος,Γρηγόρης, Ραχήλ, Δημήτριος, Γιάννης, Λεωνίδας,Νίκος, Μιχάλης, Μάρθα, Κωνσταντίνος, Μανώλης.